Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την ταξική πάλη

Αν κάτι διευκόλυνε το ξέσπασμα του κινήματος είναι ακριβώς η εξάλειψη του φόβου της «επιστροφής των στρατηγών» και η προφανής αδυναμία της βεβαρημένης από πολλές αμαρτίες κεμαλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης να λειτουργήσει ως αντίρροπη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό.

Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.

Τι άλλο είναι εντέλει ο κομμουνισμός, ως τάση προς την αυτοδιακυβέρνηση των μαζών, αν όχι ένας τέτοιος ανοιχτός πειραματισμός ή μάλλον μια πολλαπλότητα τέτοιων πειραματισμών που θα πρέπει διαρκώς να επιστρέφουν στον εαυτό τους για να καθορίσουν τα επόμενα βήματά τους σε ένα αχαρτογράφητο πεδίο;