Κανείς δεν φαίνεται να έχει περισσότερη τυφλή εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα από την ευρωαριστερά.
Ήδη από τη δεκαετία του 1970, η φιλοΕΟΚ στάση κυριαρχούσε στην πολιτική των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, κυρίως του ιταλικού αλλά από ένα σημείο και μετά και του γαλλικού.
Η αγορά ξέρει αυτό που δεν μπορούν να παραδεχτούν δημοσία οι πολιτικές ελίτ: το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί και αργά ή γρήγορα δεν θα πληρωθεί. Η παραδοχή της χρεοκοπίας θα έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες στη δομή των ευρωπαϊκών οικονομιών. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ίδια η Ε.Ε. θα διαλυθεί.
Η ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής σε μια συνολική κατεύθυνση παραγωγικής ανασυγκρότησης με ορίζοντα το σοσιαλισμό απαιτεί ρήξεις με το κυρίαρχο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής και ανάπτυξης.
Υπάρχει συσκότιση στη διαδικασία και εδώ φαίνεται η σημασία της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Θα έπρεπε οι διαπραγματεύσεις να γίνονται ανοιχτά, να ξέρουμε πώς τοποθετούνται οι κυβερνήσεις και οι ομολογιούχοι, να έχουν λόγο τα λαϊκά στρώματα.