



Αν κάτι διευκόλυνε το ξέσπασμα του κινήματος είναι ακριβώς η εξάλειψη του φόβου της «επιστροφής των στρατηγών» και η προφανής αδυναμία της βεβαρημένης από πολλές αμαρτίες κεμαλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης να λειτουργήσει ως αντίρροπη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό.
Το ιδεολογικό στοιχείο που προσέφερε ο Ερντογάν εμφανίζει ρωγμές: η Τουρκία φαίνεται κοινωνικά χωρισμένη στις ευρωπαϊκές δυτικές ακτές, στην ενδιάμεση Ανατολία των ανερχόμενων «ισλαμοκαπιταλιστών» και στη βαθιά, υπανάπτυκτη Ανατολή.
Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.