Ήδη από τη δεκαετία του 1970, η φιλοΕΟΚ στάση κυριαρχούσε στην πολιτική των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, κυρίως του ιταλικού αλλά από ένα σημείο και μετά και του γαλλικού.
Από το 2009 έγινε ξεκάθαρο ότι το οικονομικό μοντέλο της Ε.Ε. είχε βασιστεί τόσο πολύ στην επέκταση του τραπεζικού δανεισμού που κάθε χώρα ξεχωριστά δεν μπορούσε να σώσει τις ιδιωτικές τράπεζές της.
Η αγορά ξέρει αυτό που δεν μπορούν να παραδεχτούν δημοσία οι πολιτικές ελίτ: το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί και αργά ή γρήγορα δεν θα πληρωθεί. Η παραδοχή της χρεοκοπίας θα έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες στη δομή των ευρωπαϊκών οικονομιών. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ίδια η Ε.Ε. θα διαλυθεί.
Ψηλαφώντας έτσι τη σημερινή και τη μελλοντική Ε.Ε., θα παρατηρήσουμε όχι μόνο μια στροφή προς το κλείσιμο των συνόρων αλλά μια πολυεπίπεδη στροφή κάθε έθνους προς τον εαυτό του και μια προσπάθεια να ηγεμονεύσει μέσω μιας καθαρότερης ταυτότητας τόσο επί των άλλων εθνών όσο και στο πεδίο της διαμόρφωσης της ευρωπαϊκής ταυτότητας.