Οι φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές πραγματοποιούνται σε ένα νέο πλαίσιο, μετά από μια πενταετία σκληρών αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών. Πολιτικών που ειδικά για τη νεολαία έχουν εμπεδώσει όρους πολλαπλών αδιεξόδων.

Οι μνημονιακές ανατροπές τσάκισαν θεμελιώδεις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος και έχουν δημιουργήσει ένα έναν νέο συσχετισμό δύναμης υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, αρνητικό για τα λαϊκά στρώματα και τις δυνάμεις της εργασίας, που αφορά πρώτα και κύρια τη νεολαία. Η περαιτέρω διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η κατακόρυφη πτώση των μισθών, το βάθεμα της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς και κυρίως ο τριπλασιασμός της ανεργίας και η έλλειψη προοπτικής αφορούν το σημερινό φοιτητή και αυριανό νέο εργαζόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 50% και ότι η προ πενταετίας λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» αποτελεί σημερινό δυσπρόσιτο στόχο για την ελαστικά εργαζόμενη πλειοψηφία ακόμα και των νέων που βρίσκουν εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι για εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους φαντάζει σα μοναδική ατομική λύση η μετανάστευση. Η “προετοιμασία” όμως εκείνου του εργαζομένου, που θα είναι πρόθυμος να αποδεχτεί αυτή την τσακισμένη προοπτική περνά μέσα από την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης: από το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου με την διάλυση των πτυχίων, τις διαγραφές, την κατάργηση του ασύλου, τα αντιδραστικά Συμβούλια Ιδρύματος και την αντιδημοκρατική εκλογή και λειτουργία των διοικήσεων, το “σχέδιο Αθηνά”, την αξιολόγηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, την λυσσαλέα προσπάθεια πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος και την αυταρχικοποίηση των ιδρυμάτων, το “νέο λύκειο” και την υποχρηματοδότηση, η επίθεση σε κάθε έννοια δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου με δημοκρατικά δικαιώματα και αξιοπρεπή προοπτική για τους αποφοίτους του χαρακτήρισε την κυρίαρχη πολιτική στον χώρο της εκπαίδευσης.

Απέναντι σε αυτήν την καθημερινότητα και προοπτική, οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος δείχνουν ότι η νεολαία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει η “χαμένη γενιά” που μνημόνια, ΕΕ και ΔΝΤ ετοιμάζουν. Μετά την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, έγιναν μικροί και μεγάλοι αγώνες του φοιτητικού κινήματος που μπλόκαραν πτυχές της αναδιάρθρωσης στο εσωτερικό των σχολών, ενάντια στην ψήφιση και εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου και του “σχεδίου Αθηνά”, το μπλοκάρισμα της συγκρότησης και συνεδρίασης των αντιδημοκρατικών Συμβούλιων Ιδρύματος στους χώρους του πανεπιστημίου, το “όχι” στον αυταρχισμό των πρυτανικών αρχών και την προσπάθεια των Φορτσάκηδων να πετάξουν τις συλλογικές αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων εκτός διαδικασιών διοίκησης. Αυτές οι μικρές και οι μεγάλες συγκρούσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας συγκροτούν τη μόνη πραγματική απάντηση στην επίθεση που δέχεται η γενιά μας.

Μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διακήρυξε ως στόχο να μπει «φραγμός» στις σκληρές μνημονιακές πολιτικές, έναν στόχο που άλλωστε συμπύκνωσε την προσδοκία του λαού, η οποία οδήγησε στην εκλογή της. Πρόκειται όμως για έναν στόχο ανέφικτο εντός των ορίων που ορίζουν Ε.Ε.-ΔΝΤ, όπως φάνηκε από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου αλλά και από την καθημερινή διολίσθηση του κυβερνητικού προγράμματος εντός των μνημονιακών απαιτήσεων.