ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ


Henri Lefebvre

Η εισβολή του Μάη


ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΜΜΗΣ


Το χέρι σεξιστών θα κόβεται απ’ τη ρίζα


Πριν από μερικές ημέρες συντρόφισσά μας από τον τομέα νεολαίας της Αριστερής Ανασύνθεσης και μέλος των σχημάτων της ΕΑΑΚ δέχτηκε σωματική επίθεση από τον ερωτικό της σύντροφο, επίσης μέλος των ΕΑΑΚ – τα στοιχεία του οποίου επιλέγουμε να μη δημοσιοποιήσουμε μέσω διαδικτύου, οι οργανώσεις και τα σχήματα θα ενημερωθούν διά ζώσης. Το παρόν κείμενο στόχο έχει όχι μόνο να καταγγείλει το γεγονός, αλλά και να καλέσει τις συντρόφισσες και τους συντρόφους των ΕΑΑΚ να αναλάβουν αρμόζουσα δράση. 

Θεωρούμε αυτονόητο να καταδικαστεί αυτή η επίθεση σε κάθε τόνο και δίχως «ναι μεν, αλλά», δίχως αμφιβολίες για το αν ο ξυλοδαρμός και οι επακόλουθοι μώλωπες αποτελούν προϊόντα σεξιστικής βίας, δίχως αναζητήσεις δηλαδή που κατατείνουν να αναπαράγουν με τον πιο αποκρουστικό τρόπο το αντανακλαστικό που υπαγορεύει να αναρωτιόμαστε αν τα θύματα της σεξιστικής βίας είτε δεν κατάλαβαν ακριβώς τι έπαθαν, είτε υπερβάλλουν σχετικά, είτε ακόμα περισσότερο προκάλεσαν το πάθημά τους γιατί μίλησαν άσχημα, έβγαλαν γλώσσα ή έφεραν τον άλλον «ώς εδώ».

Θεωρούμε επίσης ότι από μόνη της η γνωστοποίηση αυτού του περιστατικού είναι ιδιαίτερα σημαντική και είναι πολλοί οι λόγοι που μας κάνουν να επιμένουμε πως είναι κρίσιμο να μη θαφτεί κάτω από το χαλί και να μην προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη. 

Πρώτα και κύρια, η γνωστοποίηση του γεγονότος της επίθεσης αποτελεί στοιχειώδες βήμα για την ίδια την προστασία της συντρόφισσάς μας, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχολογική. 

Δεύτερον, γνωστοποιώ σημαίνει καθιστώ κάτι ορατό: Όσο δεν μιλάμε για τις σεξιστικές επιθέσεις τόσο η κοινωνία (είτε αυτή λέγεται ΕΑΑΚ, είτε οικογένεια, είτε λαός) θα κάνει ότι δεν υπάρχουν. 

Τρίτον, η γνωστοποίηση ισούται με απενοχοποίηση των θυμάτων. Γνωρίζουμε ότι τα εγκλήματα σεξιστικής βίας είναι τα μόνα εγκλήματα που κατά συντριπτική πλειονότητα δεν καταγγέλλονται. Και αυτό γιατί η πατριαρχική κοινωνία μας έχει φροντίσει να γεμίσει εξαρχής τα θύματα με αισθήματα ντροπής και ενοχής. Και πράγματι, ας αναλογιστούμε σε ποια άλλα εγκλήματα το θύμα νιώθει πρώτα απ’ όλα ντροπή ή ενοχή και δευτερευόντως οργή. Η γνωστοποίηση μιας σεξιστικής επίθεσης επομένως μπορεί και πρέπει να σταθεί παράδειγμα και να δώσει κουράγιο και σε άλλες γυναίκες και συντρόφισσες που έχουν βιώσει κι εκείνες σεξιστική βία – και δυστυχώς πιστεύουμε ότι δεν είναι μικρός ο αριθμός των συντροφισσών που έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις. 

Τέταρτον, πιστές στην αρχή ότι το «προσωπικό είναι πολιτικό» επιμένουμε να θέτουμε στον δημόσιο χώρο και λόγο καθετί που επιχειρείται να μείνει κλεισμένο πίσω από τις πόρτες του «ιδιωτικού» και του «δεν μας αφορά τι κάνει καθένας μέσα στο σπίτι του», ακριβώς γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να τεθούν σε κριτική και μετασχηματισμό οι πατριαρχικές πρακτικές και οι αντιλήψεις μας. 

Πέμπτον, θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτό το περιστατικό θα αποτελέσει αφορμή ώστε τα ΕΑΑΚ να συζητήσουν με παρρησία το γεγονός ότι τα μέλη τους παραμένουν σε μεγάλο βαθμό κοινωνοί των κυρίαρχων σεξιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, που αποτελούν υποσύνολο της αστικής ιδεολογίας. Είναι πλέον αναγκαίο να στοχαστούμε στα σοβαρά πώς ο αγώνας ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία θα συνδέεται και θα συνδυάζεται με τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό συνολικά, πώς θα μπορέσει να αποτελέσει οργανικό κομμάτι μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Μια τέτοια αναζήτηση εμπλουτίζει και ολοκληρώνει τις θεωρήσεις και τη στρατηγική της αριστεράς, και ειδικά της κομμουνιστικής, ενισχύει τη δράση και την παρέμβασή της σε μέτωπα που υποτιμούσε και που συνεχίζει να υποτιμά. 

Πολλώ δε μάλλον, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η συζήτηση θα φτάσει σε τέτοιο βάθος ώστε να κάνει τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των σχημάτων να αναρωτηθούν αν ο σεξισμός των ΕΑΑΚ είναι απλώς αποτύπωμα της κυρίαρχης ιδεολογίας που έρχεται απ’ έξω ή και γέννημα-θρέμμα αντιλήψεων και πρακτικών που γεννιούνται μέσα στα ίδια τα σχήματα (φετιχοποίηση της βίας, αναγωγή πολιτικών ζητημάτων αποκλειστικά σε ζητήματα φυσιογνωμίας κ.ο.κ.). Διότι παρατηρούμε με ανησυχία ότι αναπτύσσεται μια συνολική πολιτικοποίηση με κέντρο τη μιλιταριστικού τύπου συγκρότηση και λογικές οργανωτικής επιβολής –που συχνά, αλλά και προσφάτως, έχουμε στηλιτεύσει–, οι οποίες συνδυάζονται αρμονικά με την αναπαραγωγή σεξιστικών αντιλήψεων, συμπεριφορών και πρακτικών.

Βεβαίως, είναι κάτι περισσότερο από τραγική σύμπτωση το γεγονός ότι η επίθεση που δέχτηκε η συντρόφισσά μας συμπίπτει με πλήθος άλλων περιστατικών σεξιστικής βίας που είδαν το φως της δημοσιότητας. Από την καταδίκη δίχως ελαφρυντικά της γυναίκας που αμύνθηκε έναντι του επίδοξου βιαστή της στην Πάτρα μέχρι τον θάνατο της νεαρής κοπέλας έπειτα από τον ξυλοδαρμό που υπέστη από τον πατέρα της στην Πετρούπολη, και από τους βιαστές της Κρήτης που ανακηρύχθηκαν αθώοι μέχρι τον βιαστή της Ξάνθης «που ήταν καλό παιδί», όλα τα γεγονότα έχουν κοινό παρονομαστή: τον σεξισμό και την πατριαρχία που οξύνονται ακόμα περισσότερο στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και των κοινωνικών και πολιτικών αποτελεσμάτων της.

Στη βάση όλων αυτών λοιπόν, αναρωτιόμαστε αν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των σχημάτων και των οργανώσεων που παρεμβαίνουμε μαζί στα μέτωπα του αγώνα εδώ και τόσα χρόνια θεωρούν πολιτικά συνεπές με την επαναστατική ηθική που επιδιώκουμε να ακολουθούμε να συνεχίσουν να αποκαλούν «σύντροφο» τον επιτιθέμενο και να του παρέχουν πολιτική στέγη. Και το αναρωτιόμαστε δεδομένου ότι υπήρξαν αρκετές φορές στο παρελθόν που σύντροφοι και συντρόφισσες έπαψαν να θεωρούνται μέλη σχημάτων ή οργανώσεων όταν αποδείχτηκε ότι δρούσαν ενάντια στις πολιτικές αποφάσεις και την ηθική τους. 

Σήμερα, τα σχήματα και οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς καλούνται να αποδείξουν αν πιστεύουν πραγματικά ότι ο σεξισμός και η πατριαρχία δεν έχουν θέση εντός τους και αν, ως εκ τούτου, θεωρούν κόκκινη γραμμή τη σεξιστική σωματική επίθεση μέλους τους σε συντρόφισσα ή αν –συμπλέοντας με την αστική και τη νεοφιλελεύθερη ηθική– θα αρκεστούν σε μια απλή καταγγελία και επί του πρακτέου θα επιλέξουν την οδό του «συμβαίνουν αυτά» ή του «ήταν η κακιά στιγμή». 

 

Δείτε εδώ την απάντηση-ανταπόκριση των συντροφισσών και των συντρόφων της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος.

Δείτε εδώ την απάντηση-ανταπόκριση των συντροφισσών και των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δείτ εδώ την απάντηση-ανταπόκριση των συντροφισσών και των συντρόφων της νΚΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ|
30/05/2023 - 12:10

Η Απάντηση στον Τζων Λιούις συνιστά πριν απ’ όλα μια εξαιρετική εισαγωγή στον μαρξισμό του Αλτουσέρ, ένα αλτουσεριανό μανιφέστο.

ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ|
17/01/2023 - 17:34

Ο Φεμινισμός για το 99%, από τα πιο σημαίνοντα κείμενα του ρεύματος της κοινωνικής αναπαραγωγής, είναι γέννημα-θρέμμα της Παγκόσμιας Φεμινιστικής Απεργίας.

ΘΕΩΡΙΑ|
16/12/2021 - 14:44

Τον Νοέμβριο του 1977, από το βήμα του συνεδρίου που διοργάνωσε στη Βενετία η εφημερίδα Il Manifesto, ο Αλτουσέρ αναφωνεί «Επιτέλους, η κρίση του μαρξισμού!».

ΚΟΙΝΩΝΙΑ/ΚΙΝΗΜΑΤΑ|
09/02/2021 - 16:16

Ένα κίνημα για δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, είναι πρώτα απ’ όλα ένα κίνημα για ανοιχτό πανεπιστήμιο.