Χωρίς αμφιβολία ένας γίγαντας του σινεμά, ένας από αυτούς που κατασκεύασαν τον τρόπο που βλέπουμε κινούμενες εικόνες. Ο Ρενέ στις νεκρολογίες που θα αρχίσουν τώρα να δημοσιεύονται (συνήθως κόπι πέιστ η μία από την άλλη, από ανθρώπους που ούτε έχουν δει τις ταινίες του, ούτε τις κατανοούν) θα είναι ο "σκηνοθέτης του Χιροσίμα αγάπη μου". Τελεία.

Δεν θα είναι ο αριστερός διανοούμενος που πρώτος έφερε στο προσκήνιο την ανείπωτη φρίκη των στρατοπέδων θανάτου των ναζί με την "νύχτα και καταχνιά", αυτός που είπε ότι για ένα έγκλημα όπως η Χιροσίμα τα λόγια, οι αφηγήσεις δεν αρκούν. Δεν θα είναι ο πρώτος Γάλλος σκηνοθέτης που, έστω και υπαινικτικά, τόλμησε να μιλήσει για τo διαρκές έγκλημα της Αλγερίας στη "Μιριέλ". Ούτε θα είναι αυτός που πρόσφερε το οριακό αριστούργημα (και ταυτόχρονα κομψοτέχνημα) του κινηματογραφικού μοντερνισμού με το "Μαρίενμπαντ", τη μία ταινία που είπε τόσα πολλά για τη ροή του χρόνου στο σινεμά όσο καμία άλλη στην ιστορία. Κάθε ταινία που επιχειρεί να αναμετρηθεί συνειδητά με τον χρόνο, τον υποκειμενικό και ιστορικό χρόνο, είναι και λίγο ταινία του Ρενέ.

Η μετατροπή του ονόματός του σε ένα σεβάσμιο σύμβολο που η ...κινηματογραφική βιομηχανία θα πρέπει να τιμήσει με βαρετούς επικήδειους, η συγκαταβατική αντιμετώπισή του ως ενός τύπου που έκανε ταινίες "κουλτούρας", για τους ειδικούς και μόνο για αυτούς, βγάζοντας τις ταινίες του από τα συμφραζόμενα τους, μη δείχνοντάς τες ποτέ και πουθενά (δεν είναι "εμπορικές" εξάλλου) πέρα από έλλειψη σεβασμού για ένα μεγάλο δημιουργό που μας τίμησε όλους κάνοντάς μας πλουσιότερους, είναι και δείγμα της παθολογικής, διαστροφικής ανικανότητας του καπιταλισμού όχι μόνο να παραγάγει, αλλά ακόμα και να αναγνωρίσει αυτό το μυστήριο και μαγικό συστατικό της ζωής που το λέμε τέχνη.

Και στην περίπτωση του Ρενέ, μεγάλη τέχνη.