Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την ταξική πάλη
Το φοιτητικό κίνημα (φ.κ.) που αναπτύχθηκε ιστορικά κατά τη διάρκεια του Αντιδικτατορικού Αγώνα
Το ιδεολογικό στοιχείο που προσέφερε ο Ερντογάν εμφανίζει ρωγμές: η Τουρκία φαίνεται κοινωνικά χωρισμένη στις ευρωπαϊκές δυτικές ακτές, στην ενδιάμεση Ανατολία των ανερχόμενων «ισλαμοκαπιταλιστών» και στη βαθιά, υπανάπτυκτη Ανατολή.
Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.
Μπορούμε να συγκεφαλαιώσουμε την αντίσταση ως το αποτέλεσμα στη βίαιη επέκταση των αγοραίων μορφών στην οικονομία, στον δικτατορικό και σουλτανικό μετασχηματισμό του καθεστώτος στο πολιτικό επίπεδο, και στην αυξανόμενη ορατότητα των πολιτικών ισλαμοποίησης στο ιδεολογικό επίπεδο.
Ο Ερντογάν πρόσφατα αποφάσισε να προχωρήσει σε τεράστιες δημόσιες επενδύσεις με κόστος δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως είναι η τρίτη Γέφυρα του Βοσπόρου, το Σχέδιο για το Κανάλι της Κωνσταντινούπολης και το τρίτο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.
Η ανάπτυξη των μορφών λαϊκής αλληλεγγύης, διεκδίκησης και αυτοδιοίκησης αποτέλεσε ένα εξαιρετικά περίπλοκο σύμπλεγμα πρακτικών δράσης του λαού με από κοινού πειθαρχία και ξεκάθαρους στόχους, το οποίο απηχούσε έναν κώδικα «ηθικής οικονομίας» των φτωχών πληθυσμών της πόλης και της υπαίθρου.
Τι άλλο είναι εντέλει ο κομμουνισμός, ως τάση προς την αυτοδιακυβέρνηση των μαζών, αν όχι ένας τέτοιος ανοιχτός πειραματισμός ή μάλλον μια πολλαπλότητα τέτοιων πειραματισμών που θα πρέπει διαρκώς να επιστρέφουν στον εαυτό τους για να καθορίσουν τα επόμενα βήματά τους σε ένα αχαρτογράφητο πεδίο;